In onderstaande blog vertelt Jo hoe ze meer vrijheid heeft gekregen door het hebben van een hulphond.
"Hoe Minoes, niet de poes, in ons leven kwam."
Henkie met pensioen:
Het is nog niet zo lang geleden dat ik hoorde dat mijn hulphond Henkie dusdanig erge artrose heeft dat hij moet stoppen met werken. Alsof dat niet schrik genoeg was, ging ook nog eens de hulphondenschool waar hij en mijn vorige hulphond opgeleid waren, failliet.
Ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe hulphondenschool, want het was duidelijk dat Henkie een vervanger nodig had. Ik was al in contact met een Kelpie fokker, want ik wou graag weer een Kelpie als hulphond. Voor de hulphondenschool werd ik door een kennis gewezen op Novi-Click, opgezet door Maud en Frauke, die ik allebei kende van de oude hulphondenschool. Ze wouden de visie van de oude school voortzetten en dat sprak me aan.
De zoektocht naar een nieuwe hond:
Nu kwam nog het volgende punt. De zoektocht naar een nieuwe hond. In eerste instantie hoopte ik met een pup te kunnen beginnen en Henkie langzaam richting zijn pensioen te begeleiden, maar zijn artrose bleek dusdanig erg dat hij eigenlijk per direct moest stoppen met werken. Dit was een flinke klap.
Toen ik een telefoontje kreeg dat er misschien een goede match was voor mij met een Duitse herder had ik eerst zo mijn bedenkingen. Nu ben ik persoonlijk niet echt een labrador type, ik wil een hond met pit die mijn vaak chaotische en drukke levensstijl bij kan benen, maar tegelijkertijd ook een gezinshond kan zijn voor mijn man en dochter. Ik was niet heel erg bekend met een Duitse herder als ras, kende ze wel, maar vooral de grote a la commissaris Rex. Toen ik een foto van Lola zag was ik dan ook aangenaam verrast. Ze leek helemaal niet op de herders die ik kende, sterker nog, je zou bijna zeggen dat ze familie van Henkie was. Die donkere kop, grote puntoren en heldere blik. Ik was meteen al gecharmeerd, maar ja ik kende het ras verder niet anders als dat het waakhonden waren. Er was wat onderzoek nodig en overleg met mijn man. Mijn man was vooral even overtuiging nodig, maar na een eerste kennismaking had ze hem ook aangenaam verrast. Lola pakte ons allemaal in, of nou ja, bijna allemaal dan... Henkie moest niks van haar weten, echt niks. Dat was slikken, ik wou Henkie houden bij ons thuis. Na veel overleg, filmen en terugkijken en vooral veel goed nadenken hebben we moeten besluiten dat Henkie veel gelukkiger zou zijn als hij in een huis als enige hond van zijn pensioen zou mogen genieten. Dit was een heel moeilijk besluit, zeker omdat Henkie en mijn dochter samen opgegroeid zijn, ze zijn even oud. Gelukkig vonden we een heel lief gezin vlak in de buurt zodat er contact kon blijven. En toen ging het snel en voor we het wisten ging Henkie kwispelend met zijn nieuwe baasje mee.
De meerwaarde van Henkie en Minoes:
En als je al meer dan 10 jaar een hulphond aan je zij hebt, dan voelt het ineens ontzettend leeg. Lola zou komen en Minoes gaan heten, maar zij moet nog alles leren. Pas toen Henkie echt weg was merkte ik hoe verschrikkelijk veel hij eigenlijk voor mij deed. Minoes heeft grote schoenen te vullen. Henkie deed namelijk deuren open en dicht, licht aan en uit, hielp me met aan en uitkleden, dingen oprapen, boodschappen uit het schap halen, was in en uit de wasmachine, noem maar op.
Daarnaast ondersteunde Henkie mij ook in mijn CPTSS en angsten. Ik heb namelijk fikse ziekenhuisangst en Henkie ondersteunde mij hierin door mij letterlijk over de drempel te trekken het ziekenhuis in, maar ook door mij te steunen als hij zijn kop op mijn schoot legde. Ik voelde dat hij bij mij was en hierdoor kon ik beter een gesprek met een arts voeren zonder in paniek te raken. Mijn paniekaanvallen kunnen zelfs zo heftig zijn dat ik dissocieer, plat gezegd ga ik mentaal even uit en gaat mijn lichaam op de automatische piloot verder. Ik zeg “ja” of “uhuh”, maar niks komt binnen en achteraf herinner ik het me niet. Henkie signaleerde dit feilloos en door zijn kop onder mijn hand door te halen en zo aaien te simuleren, zorgde hij voor de aanmaak van kalmerende stofjes. Ook komt hij bij een dissociatie omhoog staan en duwt hij zijn natte neus in mijn gezicht om me weer terug naar het hier en nu te krijgen. Henkie kon wat geen mens gelukt was, mij terughalen uit die dissociatie. Dit bleek super waardevol, al meer dan eens heeft hij mij zo weer teruggehaald als ik alleen met mn dochter was. Dit gaf mij een veilig gevoel. Ook kon mijn psycholoog aan Henkie precies zien hoever ze kon gaan en hoe hoog mijn stress en paniek was tijdens behandelingen. We zullen nu eerst een weg moeten vinden zonder deze knapperd.
Ik ben ervan overtuigd dat Minoes mij minstens net zo goed zal kunnen helpen als Henkie. Minoes is nu een paar weekjes bij ons. Eerst om te wennen, en dat was echt wel even nodig. Minoes is een jonge draak, een nieuwsgierig aagje en af en toe nog een beetje een lomperik. Ze wil ontzettend graag, soms misschien zelfs iets te graag. En dat is heel anders, Henkie was de laatste jaren echt een loebas. Wat ook oké is, maar heel anders. En dat is weer wennen. Een draakje dat kattenkwaad uithaalt is ontzettend komisch, maar kan ook best zorgen dat je behangplaksel wil bestellen.
De begeleiding vanuit Novi-Click:
Gelukkig staan we er niet alleen voor en hebben we heel fijne begeleiding vanuit Novi Click. Wel ging het met ons weer anders dan anders, dat hoort denk ik een beetje bij ons haha. Ik had namelijk een grote operatie voor de boeg en nu was de keuze komt Minoes nu al voor die tijd en zo ja hoe doen we dat tijdens mijn opname? Normaal gesproken moet je namelijk zelf een back-up gezin vinden. Die hebben wij ook, maar Henkie is een loebas, dat vraagt heel andere begeleiding dan een puppen-puber. Ons back-up gezin zal dus eerst wat begeleiding nodig zijn en bovendien waren ze net op vakantie als ik geopereerd zou worden. Besloten werd dat ze een uitzondering wouden maken en Minoes mocht tijdens mijn opname logeren bij Maud. Dan kon ze ook meteen gesteriliseerd worden en daarvan herstellen. Minoes was mega enthousiast toen Maud haar kwam halen en was al zeker 10x de auto in en uitgesprongen voordat alle spullen in de auto geladen waren en ze in de reisbenche kon. Even vroeg ik me af of ik wel op kon boxen tegen die band, maar toen Minoes na mijn operatie en eerste herstel weer terugkwam, was duidelijk dat onze band wel goed zit. Wat was ze enthousiast en blij om mij weer te zien!
Minoes is inmiddels weer helemaal gewend en we gaan weer lekker op pad. Naar de winkel, rondje over de dijk, naar het ziekenhuis, met de bus, met de taxi. Minoes krijgt een heel nieuwe wereld. En ze leert razendsnel. De deur doet ze inmiddels netjes voor me dicht en ze kan dingen die ik laat vallen voor me oprapen, een commando/hulp die voor mij nu extra handig en fijn is omdat ik in een fiks gipskorset zit. Ik heb er alle vertrouwen in dat met de hulp van Novi Click, Minoes een hardwerkende fijne hulphond wordt waar ik nog jarenlang plezier van mag hebben en die mij mijn zelfstandigheid weer teruggeeft. Ik hoop dat ze net zo blij is met ons als wij met haar. We gaan vast nog vele avonturen beleven. (tekst gaat door onder video)
Vrijheid:
Dankzij mijn hulphonden ben ik van 5x per dag thuiszorg teruggegaan naar 1x per dag en ik zou echt niet meer zonder willen. De vrijheid van zelf boodschappen kunnen doen, dingen kunnen ondernemen met m’n dochter, naar het ziekenhuis kunnen zonder steeds iemand mee te hoeven vragen. Het zijn dingen die bijna vanzelfsprekend worden als je al zo lang een hulphond hebt, maar elke keer als er weer een hond met pensioen gaat, merk je weer hoe ontzettend veel een hulphond voor je doet en hoe ontzettend dankbaar je moet zijn dat je dit fantastische hulpmiddel hebt mogen ontvangen.
Dankjewel Bo (eerste foto), Dankjewel Henkie (foto 2 en 3) en Dankjewel Minoes (foto 4,5 & 6)! Zonder jullie zou ik heel wat minder vrijheid hebben, dank jullie wel ❤️.